Henri Cartier Bresson'un bu fotoğrafını gördüğümde hemen aklıma bu cümle geldi; birlikteyiz, hepsi bu...kendi halinde ve birlikte olmanın yalın hazzı...
Şimdi düşünüyorum da; neredeyse yok gibi böylesine huzurlu geçirdiğimiz anlarımız...hiç bir şeyi düşünmeden, sadece yediğimiz şeyin tadına vararak, gölü böylesine sakin seyredebilir miyiz? peki ya birlikte olduklarımızın sadece varlıkları bile yeterli olabilir mi gönencimize? belki zamanın bize getirdiği zorunluluklardan böylesine sakin kalamıyoruz...ama hepimizin özlemle baktığını düşünüyorum bu fotoğrafa...
ve diyorum ki; artık hayatta başka köşelerde de durmayı denemeli, en azından kendimizi şaşırtmalı ve ruhumuzu çoğaltacak şeylerin peşine düşmeliyiz... ihtiyaçlarımız aslında hiç artmadı, biz öyle sanıyoruz... bizim ihtiyacımız olan sadece bu doğallık, bu sakinlik, bu az ve öz hayat, ağzımızın tadı...
Şu günlerde ihtiyacım olan yazı tam da buymuş. Blogumu ziyaret edip farkında olmamı sağladığınız için bin teşekkür size. Tam da bu evet. İthiyacımız olan tam da bu.. sevgiler.. :)
YanıtlaSil